قهوه ۱۰۰ درصد روبوستا ویتنام خرید عمده| دبل پولیش رست شکلاتی و دارک

تاریخچه قهوه ویتنام

استعمارگران فرانسوی برای اولین بار در سال 1857 قهوه را به ویتنام آوردند. از آن زمان این قهوه در فرهنگ محلی این کشور به خوبی جا افتاده است. این کشور در حال حاضر پس از برزیل دومین تولید کننده و صادرکننده قهوه در جهان می‌باشد، اما این جایگاه به آسانی به دست نیامده است.

اکثر کشورهای تولید کننده قهوه اکثریت قریب به اتفاق تولید خود را صادر می کنند و تنها بخش نسبتا کمی در داخل کشور مصرف می شود.

صنعت قهوه ویتنام قهوه از زمان اصلاحات در سال 1986 یکی از مهمترین عوامل درآمد بخش کشاورزی ویتنام به طور خاص و تولید ناخالص داخلی این کشور به طور کلی بوده است. صنعت قهوه به طور مستقیم و غیرمستقیم بیش از نیم میلیون نفر را شاغل کرده است و منبع اصلی درآمد هزاران نفر در مناطق تولید کشاورزی است.

صادرات قهوه معمولاً حدود 15 درصد از کل گردش مالی صادرات کشاورزی را تشکیل می دهد و سهم آن از تولید ناخالص داخلی کشاورزی به طور مداوم در سال های اخیر از 10 درصد بالاتر رفته است.

بخش قهوه ویتنام با چالش‌های مهمی از جمله تغییر آب و هوا، رقابت با سایر کالاها، نیاز به پیوند درختان قهوه کهنسال، و افزایش هزینه‌های تولید در زمانی که قیمت‌های قهوه در جهان به پایین‌ترین حد خود رسیده است، مواجه می‌باشد.

سیاست تولید قهوه ویتنام در نتیجه رقابت شدید با دو هدف وارد عصر جدیدی شده است:

اول، حفظ موقعیت خود به عنوان دومین تولید کننده و صادرکننده قهوه در جهان.

دوم، دو برابر کردن ارزش افزوده در تولید قهوه با افزایش بهره وری، کیفیت و ارزش افزوده.

انتظار می‌رود صنعت قهوه ویتنام در سال‌های آینده به شدت رشد کند، زیرا جمعیت با سرعت حدود یک میلیون نفر در سال در حال گسترش است و این کشور و ذائقه مردم آن پیچیده‌تر می‌شود. افزایش فعالیت در سطح مصرف کننده و تجارت از سوی بازیگران داخلی و بین المللی عامل دیگری است که انتظار می رود به رشد صنعت دامن بزند.

دولت ویتنام در سال 2012 یک مسیر اصلی را برای صنعت قهوه تا سال 2030 تعیین کرد. این برنامه برای حفظ کل منطقه کشت قهوه ویتنام در این کشور در 600.000 هکتار، با مراکز تولید با بازده بالا برای قهوه با کیفیت بالا در چهار استان کلیدی – DakLak متمرکز شده است: لام دونگ، داک نونگ و جیا لای.

با این حال، علیرغم تلاش‌های دولت، منطقه زراعی با بسیاری از مزارع قهوه کوچک، عمدتاً خانوادگی بوده و مدیریتی متفاوت دارند و در منطقه وسیعی پراکنده شده‌اند.

تولید قهوه ویتنام

تا سال 1888 بود که اولین مزارع قهوه توسط کشاورزان فرانسوی مانند بورل لکونته در هانام، کودو گومبر در نگه آن، مایکل فیلیپ در کوانگ تری و روسی و دلفانت در داکلاک افتتاح شد.

پس از این تلاش های اولیه، تولید قهوه ویتنامی در دهه 1900 به سرعت رشد کرد. از سال 1920 تا 1925، کاشت قهوه در سراسر ارتفاعات مرکزی ادامه یافت. تا سال 1945، مزارع قهوه حدود 10700 هکتار را پوشش می دادند که تا سال 1975 به 20.000 هکتار افزایش یافت.

کیفیت دانه در چهارچوب ترجیحات سنتی قرار گرفته است که باعث می‌شود علی رغم داشتن جایگاه دوم پس از برزیل دارای محدودیت هایی باشد. قهوه روبوستا ویتنام 95 درصد از کل تولید قهوه ویتنام را تشکیل می دهد.

با توجه به بیشتر شدن مناطق تحت کشت قهوه، تولید عربیکا احتمالا افزایش می یابد. از جمله دیگر گونه های قهوه که در ویتنام رشد میکنند می‌توانیم به چاری (اکسلسا) و کاتیمور اشاره کنیم.

این کشور بیشتر به خاطر نمونه های بالا شناخته شده است، که اکثریت آن در منطقه ارتفاعات مرکزی رشد می کند. ارتفاعات مرکزی حدود 80٪ از کل روبوستای ویتنامی را تشکیل می دهد.

لیست زیر از جمله تولیدکنندگان خصوصی و دولتی قهوه (شرکت ملی قهوه ویتنام) هستند:

• Trung Nguyen Coffee Company Ltd
• Hung Phat Company Ltd
• Tam Chau Tea and Coffee Company Ltd
• Viet Pacific Co. Ltd معروف به Vietcofee و Vinacafe
• Highlands Coffee، یک شرکت خصوصی، اولین شرکتی در ویتنام بود که به نام یک ویتنامی خارج از کشور ثبت شد.

به دنبال آزادسازی اقتصادی در دهه 1990، تعدادی از بازیگران بین المللی مانند نستله، خود را در ویتنام مستقر کردند.

Midhun Pachayil معاون قهوه ویتنام در Olam است. به گفته وی، جنگ ویتنام نقش مهمی در شکل دادن به صنعت آن گونه که امروز می شناسیم ایفا کرد.

او می‌گوید: «تولید قهوه در اثر جنگ ویتنام مختل شد و در سال 1975، پس از پایان جنگ، صنعت به‌صورت جمعی ملی شد. اصلاحات سال 1986 مالکیت زمین خصوصی را مجدداً معرفی کرد و تولید قهوه از آن زمان به طرز نجومی رشد کرده است.

امروزه مزارع قهوه بیش از 600.000 هکتار از حاصلخیزترین زمین های کشاورزی کشور را پوشش می دهند. این منطقه عظیم که عمدتاً در سراسر مناطق کوهستانی ویتنام گسترده شده است، هر سال حدود 30.7 میلیون کیسه 60 کیلوگرمی قهوه سبز تولید می کند.

مناطق تحت کشت قهوه ویتنام

تولید قهوه ویتنام به طور سنتی بر کمیت و تولید انبوه تمرکز داشته است، زیرا آب و هوا و ارتفاعات این کشور، آن را برای کشت در مقیاس بزرگ گیاه روبوستای تطبیق پذیر (resilient) عالی کرده است.

امروزه، روبوستای ویتنامی به طور انبوه به خریدارانی که در مقیاس بزرگ کار می کنند فروخته می شود، که اغلب آن را بو داده و به قهوه فوری تبدیل می کنند.

این فلسفه تولید انبوه در مقیاس بزرگ و با دخالت کم دولت دلیلی شده است که قهوه ویتنام به خاطر ترجیح به کمیت نسبت به کیفیت مشهور باشد.

این موضوع برای شهرت این کشور به عنوان یک منبع، به ویژه برای تولیدکنندگان قهوه ویتنام که علاقهمند به تولید روبوستا و عربیکا با کیفیت خوب هستند، مضر بوده است.

عربیکا در چند منطقه توسط خرده مالکان پرورش می یابد. زمان برداشت از نوامبر تا ژانویه متغیر است که با بسیاری از برداشت های آمریکای مرکزی همسو است. مزارع عربیکا در سراسر شمال و جنوب کشور پراکنده است.

قابل دسترس ترین و محبوب ترین گونه عربیکا در ویتنام کاتیمور است که با آب و هوا تناسب دارد زیرا محصولی پر بازده و انعطاف پذیر می‌باشد که می تواند در ارتفاعات پایین تر رشد کند. با این حال، به دلیل کیفیتی که در فنجان قهوه ارائه می‌کند دارای مانعی برای برخی از تولیدکنندگان ویتنامی است و آنچنان که باید محبوب نیست.

با این حال، روند رو به رشدی در میان برخی از مزارع کوچکتر در ویتنام وجود داشته است که از این رقم دور شده و شروع به کاشت گونه های با کیفیت بالاتر مانند بوربون و تیپیکا کنند.

مناطق تولید عربیکا

در حالی که ارتفاعات مرکزی بر تولید روبوستا ویتنام تسلط دارد، تولید عربیکا بسیار پراکنده‌تر است. عربیکا به طور کلی در مناطقی که ارتفاعات بالاتر است و برای تولید قهوه عربیکا مناسب تر است، در مناطق شمالی و جنوبی کشت می شود.

قهوه عربیکا که در ویتنام رشد می‌کند در نواحی دالات، دین بین، نگه آن، سون لا و کوانگ تری است که حداکثر ارتفاع آنها بین 1000 تا 1400 متر از سطح آب های آزاد است.

عربیکا برای مناطق کوهستانی در ارتفاعات با دمای پایین تر – بین 20 تا 22 درجه سانتیگراد – و بارندگی سالانه 1300 میلی متر تا 1900 میلی متر مناسب تر است.

هر منطقه طعم متمایز و منحصر به فرد خود را دارد. به طور خاص و برای مثال دالات به دلیل ارتفاع و آب و هوای خنک در تمام طول سال، به طور گسترده به عنوان یک “بهشت” برای عربیکای ویتنامی در نظر گرفته می شود.

ارتفاعات مرکزی برای تولید ربوستا

همانطور که قبلا ذکر شد، بخش عمده ای از تولید قهوه ویتنام در ارتفاعات مرکزی آن انجام می شود که به دلیل کشت روبوستا مشهور است.

قهوه ویتنامی عمدتاً در منطقه کوهستانی مرکزی که شامل پنج استان است: داک لک، جیا لای، داک نونگ، لام دونگ و کونتوم می‌روید.

عوامل مختلفی ارتفاعات مرکزی را برای تولید روبوستا ایده آل می کند، از جمله ارتفاعات بین 300 تا 500 متر از سطح آب های آزاد.

این منطقه دارای آب و هوای گرمسیری است که تحت تأثیر بادهای موسمی جنوب آسیا، با فصول خشک و بارانی مشخص می‌باشد. روبوستا در ارتفاعات و دشت ها با هوای گرم، رطوبت بالا و نور مستقیم ضعیف خورشید و دمای بین 24 تا 26 درجه سانتی گراد کشت می شود.

فرآوری، خشک کردن و سایر روش های تولید

از لحاظ تاریخی، کشاورزی و فرآوری، قهوه ویتنام بیشتر از همه بر روی دستیابی به یک هدف متمرکز بوده است: حجم تولید.

اکثر قهوه‌های ویتنامی با دست چیده شده و سپس فرآوری خیس (Wet) می‌شوند، با تمرکز بر روی فرآوری طبیعی (Natural)، عسلی (Honey) یا تجربی (Experimental). با این حال، تاکید فزاینده ای بر بهبود تکنیک های تولید (با تمرکز خاص بر پس از برداشت) برای افزایش کیفیت وجود دارد.

روش خشک کردن طبیعی هنوز رایج ترین روش فرآوری است. قهوه در این روش یا در آفتاب یا در خشک کن مکانیکی خشک می گردد. در حال حاضر، استفاده از نور خورشید برای بیش از 80 درصد از فرآوری ها استفاده می شود.

تولیدکنندگان، عمده فروشان و بازرگانان قهوه به طور فزاینده ای از ماشین آلات برای خشک کردن گیلاس های قهوه در منطقه سنترال هایلندز یا همان ارتفاعات مرکزی استفاده می کنند. دوره خشک شدن برای هر دسته حدود 12 تا 16 ساعت است و میزان رطوبت 10 تا 12 درصد کاهش می یابد.

پوسته قهوه خشک یا زغال چوب رایج ترین مواد خامی است که به عنوان سوخت خشک کن استفاده می شود. از سوی دیگر، تولیدکنندگان قهوه در مقیاس بزرگ عمدتاً از روش‌های فرآوری مرطوب استفاده می‌کنند.

این یک روش فرآوری پرکاربرد در دنیای امروزی است و در بسیاری از کشورهای دیگر نیز استفاده می شود. صدها کارخانه فرآوری مرطوب یا خشک را می توان در سراسر کشور ویتنام یافت، عمدتاً در ارتفاعات مرکزی و جنوب شرقی.

ظرفیت برنامه ریزی شده 1.5 میلیون تن در سال است که برای تامین نیازهای فرآوری قهوه سبز کشور کافی است. در استان داک لک، 16 کارخانه فرآوری مرطوب با ظرفیت مجموع سالانه حدود 64000 تن کالا برای قهوه ویتنام توسعه یافته است.

به هر حال هنوز هم در مورد قهوه ویتنام، برداشت انتخابی، که در آن گیلاس های رسیده قهوه را انتخاب می کند در حالی که گیلاس های نارس بر روی درخت باقی می‌مانند، بسیار محبوب نیست. اکثر مناطق کشت قهوه گیلاس های رسیده و نارس را باهم جمع آوری می کنند.

قهوه ویتنام معمولاً در سریع‌ترین زمان ممکن خشک می‌شود، که مشکلات کیفی ایجاد می‌کند. پس از آن، معمولاً کشاورزان قیمت‌های خود را ثابت می‌کنند و به خریداران محلی می‌فروشند، و بلافاصله وجوه دریافتی خود را برای افزایش ظرفیت مزرعه خود سرمایه‌گذاری کنند. این امر به طور موثر تولیدکنندگان را بر روی کمیت متمرکز نگه داشته است.

در حالی که برخی از مزارع قهوه در ویتنام بر روی کشت منحصراً قهوه تمرکز می کنند، بسیاری از آنها در واقع کشت مخلوط را انجام می دهند. این در دو سیستم اتفاق می افتد.

• اولین مزرعه‌ای است که در آن درختان قهوه ویتنام با سایر محصولات در همان زمین کشت می‌شوند، که به عنوان سیستم کشاورزی همزمان شناخته می‌شود.
• نوع دوم تنوع محصول در جایی است که محصولات مختلف در زمین های جداگانه کاشته می شوند که سیستم کشاورزی تفکیک نامیده می شود.

به عنوان نمونه ای از مزایای کشت مخلوط، 100 درصد کشاورزان در داک لک که با برنامه اتحاد جنگل های بارانی (Olam) همراه هستند، از تولید حداقل دو محصول درآمد بیشتری کسب می کنند. پیش از این، این رقم برای منطقه تنها 24 درصد بود.

کشاورزان آموزش می بینند تا مزارع خود را با درختان غیر قهوه مانند فلفل، دوریان، آووکادو و میوه شور و غیره کشت کنند.

این بدان معناست که آنها در برابر تاثیر قیمت های ناپایدار قهوه و افزایش دمای آب و هوا انعطاف پذیرتر می شوند. در همین حال، درک روزافزونی وجود دارد که تولیدکنندگان قهوه ویتنام باید بیشتر بر کیفیت تمرکز کنند.

با قیمت‌های پایین بازار، کشاورزان علاقه‌مند هستند تا با تغییراتی مانند چیدن گیلاس 100 درصد رسیده، روش‌های فرآوری طبیعی، روش‌های نیمه مرطوب/عسلی و استفاده از تخمیر برای بهبود کیفیت، ارزش بیشتری به قهوه‌های خود بیفزایند.

گونه ها و اصالت انواع قهوه ویتنامی

آژانس‌های تحقیقاتی نهال‌های کشاورزی، به‌ویژه مؤسسه علوم کشاورزی-جنگل‌کاری سنترال هایلندز (WASI)، تلاقی بسیاری از ارقام را از اوایل دهه 1990، زمانی که قهوه به طور گسترده در ارتفاعات مرکزی تولید می‌شد، مورد مطالعه قرار داده بودند.

درباره انواع روبوستا می‌توان گفت که صدها گونه مختلف روبوستا به دلیل فرآیند اصلاح انتخابی، با تفاوت در قدرت رشد، سازگاری خاک و آب و هوا، مقاومت به آفات و بیماری ها و عملکرد بالاتر (3.5 تن در هکتار) پدید آمده اند. محققان ویتنامی این هیبریدها و ارقام دیررس را TR4، TR5، TR6، TR7، TR8، TR9، TR11، TR12، TR13، TR14، TR15 و TRS1 برای نسل ها نامیده اند.

برای درک اینکه چگونه قهوه Voi به “ستون” صنعت قهوه ویتنامی تبدیل شده است، باید در مورد رشد درخت قهوه روبوستای ویتنام اطلاعات بیشتری کسب کنید.

وقتی صحبت از قهوه عربیکا (Coffea Arabica) به میان می آید، نوع قهوه چای – Arabica Typica – به طور تجربی در آغاز قرن بیستم توسعه یافت، زمانی که کل کشور در ابتدا در حال آزمایش کشت هر سه شکل قهوه، چای، لیموترش و جک فروت بود.

جک فروت اما به دلیل حساسیت به آفات و بیماری ها نامناسب است. تا اواخر دهه 1980 قرن بیستم، کاتیمور، پرورش دهنده تیمور (که یک گیاه جهش یافته طبیعی است) روبوستا و کاتورا تقریباً جایگزین تمام (99 درصد) قهوه عربیکا در ویتنام شدند.

به موازات انواع روبوستا، کارشناسان ویتنامی برای تولید انواع جدید عربیکا که نام آنها با THA یا TN شروع می شود، بین گونه ها پیوند زده اند، که می توانند با خاک و آب و هوا سازگار شوند، عملکرد خوبی داشته باشند و مقاومت در برابر بیماری آفات را افزایش دهند.

کشاورزی و منطقه بندی

قهوه ویتنام در ارتفاعات 500 تا 1200 متری از سطح دریا کشت می شود که این موضوع عطر دلپذیری به آن می دهد. این موضوع در مسابقه بین‌المللی برشته کردن قهوه (International Coffee Roasting Competition) در پاریس در سال 2015 در سازمان تثبیت کشاورزی، برای افزودن ارزش محصولات کشاورزی در پاریس در سال 2015 به رسمیت شناخته شد.

جایی که شرکت سرمایه گذاری مشترک SOBICA ویتنام مدال نقره برای محصول قهوه آروما (مخلوطی از سه قهوه برتر عربیکا در ویتنام) و مدال برنز برای محصول فشرده قهوه (ترکیب بوربون عربیکا) دریافت کرد.

برای محدود کردن گسترش کشاورزی انبوه و در عین حال بهبود کیفیت و سودآوری تولید قهوه، دولت یک طرح جامع برای بررسی و منطقه بندی مجدد نواحی قهوه در سراسر کشور، جایگزینی درختان قهوه موجود با گونه های جدید یا انتقال مناطق مشکل دار به سایر محصولات ایجاد کرده است.

در نتیجه مزارع قهوه روبوستا در چهار استان مرکزی کوهستانی به رشد خود ادامه می دهد: داک لک، لام دونگ، داک نونگ و جیا لای، که مساحتی بالغ بر 530.000 هکتار را پوشش می دهد و 70.000 هکتار باقی مانده در استان های دیگر پراکنده شده است. عربیکا برای توسعه در Son La (شمال غربی)، Nghe An، Quang Tri (مرکزی)، Lam Dong (ارتفاعات مرکزی)، و سایر مکان‌های مرکزی هدف قرار گرفته است.

سیستم تولید قهوه

دو نوع مزرعه قهوه در ویتنام وجود دارد: مزارع تخصصی که قهوه پرورش می دهند و مزارع یکپارچه که کالاهای زیادی را پرورش می دهند.

دو نوع اساسی کشاورزی تلفیقی در این منطقه وجود دارد. اولی مزارع است که در آن چندین محصول در یک زمین کشت می شود. این به عنوان یک سیستم کشاورزی همزمان شناخته می شود، به این معنی که درختان قهوه با سایر محصولات کشت می شوند.

محصولات مختلف در مناطق متمایز از زمین در دومی کشت می شود. یک سیستم کشاورزی متفاوت همان چیزی است که به آن گفته می شود.

در منطقه کشاورزی، تراکم گیاهان معمولی قهوه عربیکا از 2660 تا 6660 بوته در هکتار متغیر است که بستگی به تنوع، کیفیت خاک و شیب تپه های در حال رشد دارد. تراکم درختان قهوه روبوستا در هر هکتار حدود 1330 است.

کشت قهوه ویتنام معمولاً در طول فصل بارانی شروع می شود و پس از فصل بارندگی پایان می یابد، اگرچه هنوز هم به آب کافی و محافظت در برابر خورشید و باد نیاز دارد. علاوه بر گسترش منطقه در حال رشد، بسیاری از کشاورزان قهوه ویتنامی از فناوری های پیچیده تولید کشاورزی برای کسب گواهینامه در تکنیک های کشاورزی قهوه برای توسعه پایدار استفاده می کنند.

 C4 (کد مشترک برای جامعه قهوه)

VietGAP (روش های کشاورزی خوب ویتنام)

UTZ (کشاورزی پایدار)

RFA (انجمن کشاورزان ثبت شده)

اتحاد جنگل های بارانی (Rainforest Alliance)

تلاش‌های توسعه پایدار بیش از 200.000 هکتار از کل زمین‌های کشت قهوه ویتنام را در سالهای اخیر در بر میگیرد، که بیش از 30 درصد از سطح کشت واقعی قهوه در این کشور را تشکیل می‌دهد.

وضعیت کنونی صنعت قهوه ویتنام

تولید قهوه ویتنام در چند دهه گذشته به یک تجارت صادرات محور تبدیل شده است. با موقعیت خود به عنوان دومین تولید کننده و صادرکننده بزرگ قهوه در جهان. با این حال، قهوه ویتنام در حال حاضر با مسائل مختلف، عینی و ذهنی مواجه است:

• مناطق تولید قهوه به دلیل مشکلات آب و هوایی و تغییرات شدید در خطر هستند. بر اساس گزارش مرکز بین المللی کشاورزی گرمسیری (CIAT)، افزایش دما و تغییر بارندگی ممکن است باعث شود ویتنام نیمی از منطقه کشت قهوه روبوستا خود را تا سال 2050 از دست بدهد.
• حدود نیمی از تمام درختان قهوه کشت شده در ویتنام بین 10 تا 15 ساله هستند که بیشترین بازده را دارد. این گروه در سال های آینده بر تولید قهوه ویتنام مسلط خواهد شد. بقیه درختان نزدیک به 30 درصد بین 15 تا 20 سال سن دارند و حدود 20 درصد آنها بالای 20 سال سن دارند. بنابراین، نمی توان بازدهی آنها را تضمین کرد.
• منطقه درختان قهوه تازه کاشته شده به طور چشمگیری در سال های اخیر گسترش یافته است. با این حال، اکثریت آنها در منطقه تعیین شده نیستند و در عوض در مناطق مشکل دار مانند مناطقی با زمین کم عمق، شیب های تند و کمبود آب برای آبیاری و موارد دیگر قرار دارند. در نتیجه علیرغم افزایش سطح کاشت، به دلیل بهره‌وری پایین و هزینه های بالای تولید، دستیابی به بازده اقتصادی عالی دشوار است.
• شیوه های کشاورزی فشرده قبلی از نهاده های زیادی (کود، آبیاری و غیره) استفاده می کردند. گیاهان قهوه نه تنها به سرعت فرسوده می شوند و تولید نمی کنند، بلکه چنین تکنیک هایی باعث ایجاد خاک بسیار آلوده می شود که باعث جذب انواع بیماری ها و آفات، به ویژه قارچ ها و نماتدهای ریشه (نوعی کرم – nematodes) می شود.
• تولید در مقیاس کوچک، بخش بخش شدن و استقلال خانوارهای کشاورز منجر به خروجی با کیفیت پایین و غیرقابل اعتماد شده است. کیفیت صنعت قهوه ویتنام تحت تأثیر تفاوت در سرمایه گذاری، برداشت و روش های فرآوری در بین کشاورزان قرار گرفته است.

• اگرچه قهوه یک محصول پر مصرف آب است، اما بیشتر مناطق کشت قهوه هنوز به آبیاری قدیمی وابسته هستند که باعث کم آبی شدید می شود. حفر چاه برای آبیاری منجر به تخلیه منابع آب زیرزمینی و تخریب خاک در بسیاری از جوامع شده است، بیهوده و ناکارآمد است.

برای رسیدگی به این مسائل، مقامات ویتنام اصلاحات صنعتی بلندمدتی را اجرا کرده اند. در سال 2014، دولت از طرحی برای توسعه پایدار قهوه تا سال 2020 و چشم‌اندازی برای سال 2030، یک برنامه کلی برای مدیریت پایدار بخش قهوه در منابع اقتصادی و زیست‌محیطی، بهبود درآمد صادراتی و تضمین تولید ثابت، رونمایی کرد.

اهداف اقتصادی خاصی برای عملکرد صنعت در این طرح گنجانده شده است، مانند افزایش ارزش افزوده صادراتی فرآوری قهوه ویتنام به 6 میلیارد دلار. همچنین اهداف زیست محیطی دقیقی را تعیین می کند، مانند محدود کردن کشت قهوه به 600.000 هکتار در سراسر کشور و مقاومت عالی تر در برابر حشرات، روش های آبیاری مجدد قهوه، و روش های آبیاری صرفه جویی در مصرف آب، و همچنین ایمنی کودها و آفت کش ها و مقررات زیست محیطی جدید.

صنعت قهوه ویتنام موظف است برای غلبه بر نابرابری های محیطی و اقتصادی به آینده نگاه کند. این اهداف نشان می دهد که ویتنام می خواهد جایگاه خود را به عنوان یک تولیدکننده قهوه با شرایط تولید پایدار در آینده حفظ کند.

آینده پایدار در صنعت قهوه ویتنام

حتی با کاهش اندک تولید قهوه ویتنام در سال 2020، این کشور همچنان به عنوان دومین کشور بزرگ تولید کننده قهوه در جهان قرار دارد. آمار وزارت کشاورزی و توسعه روستایی ویتنام (MARD) نشان می دهد که این کشور 18.2 درصد از بازار جهانی قهوه را در اختیار دارد که کمتر از نیمی از 36.8 درصد برزیل است.

کلمبیا با 8.1 درصد در جایگاه سوم قرار دارد. برزیل و ویتنام با هم بیش از نیمی از قهوه جهان را تولید می کنند، این دو کشور نقش مهمی در بازار جهانی قهوه دارند. به همین دلیل، قیمت پایین کالایی که کشاورزان قهوه با آن در چند سال اخیر دست و پنجه نرم کرده اند، گاه به تولید بیش از حد این دو کشور نسبت داده شده است.

با این حال، تران کونگ تانگ، نایب رئیس هیئت هماهنگی قهوه ویتنام (VCCB)، می گوید که این تصور لزوماً با آنچه واقعاً در ویتنام اتفاق می افتد مطابقت ندارد.

رونق قهوه در ویتنام از ابتدای دهه 90 تا اواخر دهه 2000 رخ داد. اما در سال های اخیر، تولید قهوه و مناطق در حال رشد در ویتنام واقعاً آنقدر افزایش نیافته است. تانگ می‌گوید که در واقع کاملاً پایدار است، حدود 600 تا 670 هزار هکتار از سال 2010. دولت ویتنام به جای افزایش کمیت یا گسترش مناطق تولید، سعی کرده است بیشتر بر روی افزایش کیفیت، بهبود بخش فرآوری و تشویق روش‌های تولید پایدارتر تمرکز کند.

با ظهور ناگهانی صنعت قهوه ویتنام از دهه 1980، فقدان ساختار یا هماهنگی مسائلی از نابرابری اجتماعی تا تخریب محیط زیست را ایجاد کرد. وزارت کشاورزی بخش VCCB را در سال 2013 تشکیل داد تا ذینفعان مختلف صنعت را برای پیشبرد بهره وری، کیفیت و رقابت کشاورزی پایدار را در مقیاس بزرگ گرد هم آورد.